و این هر دو زمان بوی وصال می دهد و عطر دلبرانه دیدار دارد.چه حس لطیف و شوق آمیزی است لحظه های ناب و طلایی کنار سفره های افطار وقتی همه چیز رنگ خدا گرفته و بوی عشق و صفا می دهد.

 خبرگزاری حوزه/ با مطالعه احادیثی که از ائمه اطهار(ع) پیرامون جایگاه روزه و روزه‌داری آمده امید آن داریم که با ابعاد مختلف روزه داری و ماه مبارک رمضان آشنا شده و بتوانیم با جرعه نوشی از دریای معارف غنی کلام معصومین(ع) به حقیقت ماه مبارک رمضان و اصالت روزه داری نزدیک و نزدیک تر شویم.

شادى روزه دار

قال الصادق علیه السلام

للصائم فرحتان فرحة عند افطاره و فرحة عند لقاء ربه

امام صادق علیه السلام فرمود:

براى روزه دار دو سرور و خوشحالى است:

1 - هنگام افطار 2 - هنگام لقاء پروردگار (وقت مردن و در قیامت)

وسائل الشیعه، ج 7 ص 290 و 294 ح‏6 و 26.

رسم روزه داری و آداب صیام در ماه میهمانی خدا سرشار از لحظات و درجات والایی معنوی است.

این را می توان در آنات و رشحات و لمحات این ماه معنوی دید و شنید.

وقتی لحظه لحظه یک ماه، حتی اگر در خواب باشی ثواب تسبیح خدا را برایت به همراه داشته باشد، وقتی جرعه جرعه روزه داری و صبر و صیام، به دریای افطار و وقت اذان منتهی شود، وقتی در آداب زیبا و دل انگیز سحوری، وقت راز و نیاز با خدا، اقتدار معنوی و انرژی بی شائبه و حیرت آور باطن عبادات را حس کنی و وقتی بر سر سفره های افطار، عطر دل انگیز رسیدن به وصال و طعم بهشتی قبولی عبادتت را در زیر سایه لطف و عنایت الهی لمس کنی، آنوقت می توانی به مزه بهشتی و بوی بهاری و باران لطف الهی در این ماه منیر و سراج مستنیر دست یابی.

آری؛ براى روزه دار دو سرور و خوشحالى است:

هنگام افطار و و وقت لقاء پروردگار.

و این هر دو زمان بوی وصال می دهد و عطر دلبرانه دیدار دارد.

چه حس لطیف و شوق آمیزی است لحظه های ناب و طلایی کنار سفره های افطار وقتی همه چیز رنگ خدا گرفته و بوی عشق و صفا می دهد.

از این سفره ها معجزه دور نیست و اعجاز حقیقی این خوان  پرکرامت و این لحظه های سرشار از بودن و رها شدن و رسیدن، در پهلو گرفتن کنار ساحل امن عبودیت الهی است و اینکه خواسته ایم و توانسته ایم نشانی از نشانه های بندگی را در تار و پود لحظه های زندگی مان جاری و ساری سازیم.

از تو می پرسم آیا طعم جانفزا و روح هستی بخش این لحظه ها که جان و جهان انسان را سرشار از نور و سرور می کند، به آن سختی های مادی که در طول روز و گرما و تشنگی و گرسنگی آن ساعتهای مجاهدت در خدا حس می کردی نمی ارزد؟!

از تو می پرسم کدامیک مانا و جاوید و سرشار و دل انگیز و بهاری ماند و کدامیک تنها به سان لحظه ای، از کنارت به نرمی و احترام، رد شد و تو را در پهنای صبر به مرز بندگی رساند و رستگار کرد؟

یادت می آید تشنه می شدی و گرسنه و لختی بعد دلت پر می شد از شوق اطاعت محبوب و مژده ای که نسیم بهار رمضان از باغ معنویت و عبادت برایت به ارمغان می آورد؟

یادت می آید سرشار و پرغرور، گویی انرژی مضاعفی در رگ و پی ات جاری می شد، دل از دلت می رفت با یاد خدا و نزدیک شدن به او و حس لطیفت مژده می داد لحظات طلایی و بهشتی افطار را که کنار سفره دلت با خدا به معاشقه ای ازلی و ابدی برسی.

و برای روزه دار دو مژده وصل است؛ در افطار و در مرگ و قیامت.

و چه پیروزی بزرگی است اینکه به جای دل دادن به دست هوای نفس و عنان بخشیدن به عصیان غفلت و گناه، با خدا همراه شوی و به خدا برسی و میهمانش گردی.

در باغِ مصفا و دل انگیزی که رمضانش می خوانند و بهار قرآن و بهشت ایمان.

باری؛ براى روزه دار دو سرور دل انگیز و فرح بخش است:

هنگامة مستی فزا و هستی بخش افطار و وقت لقاء پروردگار.

خوشا به سعادت آنانکه به حقیقت این دو موعد بهشتی نائل آیند و از زمره روزه داران حقیقی درآیند.

آری؛ در این لحظه های نورانی و از این سفره های ایمانی معجزه دور نیست و اعجاز حقیقی این خوان  پرکرامت و این لحظه های سرشار از بودن و رها شدن و رسیدن، در پهلو گرفتن کنار ساحل امن عبودیت الهی است و اینکه خواسته ایم و توانسته ایم نشانی از نشانه های بندگی را در تار و پود لحظه های زندگی مان جاری و ساری سازیم.

خدایا!

ما را در مکتب رمضان و در نحلة یاران معروف و عاشقان پاکباز خویش بپذیر و دلمان را به عطر بهار میهمانی ات جلا بخش!